Hay "ama" sını eşşekler kovalasın!

Ali Türkan - 25 Ekim 2001   t?m yaz?lar?

---

Kıçımdaki pantalonun ağı iyice epridi, gün ışığını salıyor muhtelif yerlere… Her an her şey ortaya dökülecek diye de ödüm kopuyordu ne zamandır.

Bu yüzden yaptım bir hovardalık ve her yerine baka baka, çekiştire çekiştire sağlamlığından iyice emin olduğum bir kot pantalon aldım. İyi de oldu yani… Evde bir bayram havası; çocuklar "baba kendine bir şey almış" diye ti'ye bile aldılar beni.

Evde bayram havası da, ben son zamanlarda garipleştim biraz. Pantalonu kutlamak için çeşitli etkinlikler düşünülürken, öööle dalmış gitmişim. Önce ufaklık farketti ve "neyin var baba?" diye sordu. "Yok bi şey" deyip takındım neşeli maskemi.

Aslında savaşa takmıştım kafayı. Orada insanlar ölüyor, biz burada pantalona seviniyorduk. Dünya değişiyordu be!

Cıgara içmek için bahçeye indim, kafamda bu cümle: Dünya değişiyor.

Ne değişiyoru? İşte benim dünyam değişmişti. Pantalona sevinemiyor, çocukların keyfine katılamıyordum. Yoksa bu muydu istenen? Sevinci de mi unutmamız gerekiyordu? İnsanlık tarihinin bu en yavşak savaşı, yalnız birkaç "mürteci" ye değil de, bize, bizde insan kalan şeylere karşı mı açılmıştı aynı zamanda?

Sevinecek bir şey bulamayalım yaşamda, sevmeyelim, konuşup gülüşmeyelim, kavga etmeyelim, arkadaşlarla bir araya gelip kafaları çekmeyelim, eee tabii sevişmeyelim de… Belki de en önemlisi, bi boka başkaldırmayalım da…

Sahi kime karşı açıldı bu savaş?

Ertuğrul Özkök'ün ama'sı geldi aklıma. Aile terbiyem izin vermez, kimsenin ama'sını karıştırmam işin içine ama böyle üçüncü türden ama'ların mucidi olan bir halkın arasında yaşamama rağmen, bu ama'ya şaşırdım doğrusu.

Mesela Alman üniversiteleri Arap öğrenciler hakkındaki bilgileri polise vermeye başladılar bile… Öyle ya, ama falan olmaz bu konularda.

Hay ama'sını…

Geçenlerde de bir üniversitenin "amfi"sine dalıp, hem de ders ortasında, yedi Arap öğrenciyi çıkardı polis… Aaa, dünya yıkılmadı. Üniversite rektörü devreye girip ortalığı ayağa kaldırmadı.

Hani üniversite özerkliği, hukuk devleti, şarrrr? Hepsi tamam AMA onlar Arap be!

Ben senin ama'nı…

Bu mu istenen? Hepimiz duygusuz, duyarsız böceklere mi çevrilmek isteniyoruz? Gerileye gerileye nereye kadar gideceğiz daha? Bir şeylerin sonuna mı geldik, başlangıçta mıyız? Ölümden sonra hayat var mı? Benim kafam karıştı usta.

Hani, savaşı hep sevmeyiz AMA eski savaşlar gibi olsa diyorum. Delikli demir olmadan. Barış zamanlarında, pas tutmamak için keçeye pala sallayacaksın, yavşak akınında da bileğe kuvvet… Mübalağa cenk olurdu be! "Senin baban böcek" diye celallenip "hoyda bre!" diye naralar ataraktan dalacaktın "küffar" sürüsüne de alayını önüne katıp dökecektin denize… Breh, breh!

Kore Savaşı da yavşaktı ama bu kadar değil. Hiç olmazsa geriye "bi gün hiç unutmam, Tiong Seng havzasındayız, yüzbaşım çağırdı beni…" türünden mavralar kaldı. Bu savaştan geriye "valla orada bir düğme vardı, şu saatte 'bas' dediler ben de bastım" kalacak…

Ne o öyle? Görünmez uçaklarla gelip çoluğun çocuğun tepesine bomba yağdırmak? Bu mu teröre karşı ama'sız, amansız mücadele? Yoksa bi Brüksel Lahanası'nın yazdığı gibi "barış için savaş" bu mu yani?

Ben kararımı verdim arkadaş. Pantalona da sevineceğim, geleceğe de inanacağım, önüme gelen hatuna sevdalanıp, daha bir sürü de çocuk getirteceğim bu dünyaya. Siz de öyle yapın bana sorarsanız. Hiç olmazsa nesil ıslah olur, dünya bunlara kalmaz.

Benim oğlanın adı da Cihat, iyi mi? Ama hanımın çok sevdiği dedesinin adı…

Kaldır "ama" yı… Ebu Cihad da olduk bu yaştan sonra. Kesin, kapıyı kırıp dalarlar bu gece benim eve ve ziyaretçim yeşil soğanla kızılcık reçeli getirir bundan sonra.

Hay, ama'sını eşekler kovalasın!