Kimsesiz kedilerin kimsesi

Ümran Davran - 20 Nisan 2008   t?m yaz?lar?

---

Sinekli Bakkal, Hayat Kavgası, Hancı, Mazi Kalbimde Yaradır ve daha onlarca film.

1961 yılında yönetmen Nejat Gürçen'in kızı olarak dünyaya gelen Funda'yı, çocuk oyuncu olarak rol aldığı onlarca filmden hatırlayan pek çıkmaz sanırım.

Yedi yıldır tanımama rağmen ben bile yeni öğrendim.

Kurduğu dünyasında "dün" yok çünkü. "Yarın" da yok. Sadece "bugün" var. Bugün hasta olan kedileri, köpekleri nasıl tedavi ettireceği, nasıl karınlarını doyuracağı tek kaygısı.

El bebek gül bebek büyümüş Funda. Evlenmiş çoluğa çocuğa karışmış sonra. Pırlanta gibi üniversite mezunu iki çocuğu var: Aslı ve Mert.

Hayvanları hep sevmiş, ama uzaktan. Yakından sevmesi ise kızı Aslı'nın eve getirdiği kedi sayesinde olmuş. O güne kadar dikkatini çekmeyen hasta, yaralı kediler sokaklarda gözüne ilişir olmuş. Ağzı sıkı sıkı bağlanmış poşete doldurulup çöpe atılmış, yeni doğmuş kedi yavrularının seslerini duyar olmuş ve duyarsız kalamamış. "Tedavi ederim bırakırım sokağa, iki üç aylık olsunlar, sokakta yaşayacak hale gelsinler salarım" düşüncesiyle kapmış eve getirmiş hepsini. Ancak vakti zamanı gelince ya kendi kıyıp bırakamamış ya da kediler onu bırakmamış.

Funda'yı ilk gördüğümde Küçükyalı'da bir bahçe katında oturuyordu ve kedi sayısı kırklı rakamlardaydı. Üye olduğum bir sitede feryadını duymuş ve koşmuştum. Hastalanan bir kedisine FIV tanısı konmuş ve bulaşıcı olduğundan evdeki tüm kediler de risk altındaydı. Funda'nın insanüstü çabası ve duyarlı pek çok insanın da yardımlarıyla kediler kurtuldu.

Uzun süre görüşemedik Funda'yla ama telefonla gelişmeleri hep izledim. Kedileri çok sevdiği ve özverisi duyuldukça gözleri görmeyen, felçli, çok sayıda kedi sessizce bırakılıp gidildi kapısına. Kedi sayısı yüzü geçmişti artık.

Gürpınar'da bahçe içinde dört katlı müstakil bir eve taşındığını duydum sonra ve ikinci görüşmemiz de orda oldu.

Kapının önünde sokak köpekleri karşıladı bizi. Günde iki kez onları da besliyormuş Funda. Bahçe duvarının üstüne yaklaşık üç metre yüksekliğinde tel çektirmiş kediler kaçmasın diye. Kaçınca komşu villadaki köpekler parçalıyormuş çünkü. O kadar önlem almasına rağmen birkaç kedi ne yazık ki parçalanmış köpekler tarafından.

İçeri girdik. Her yerde kediler. Her biri başka güzel.

Fotograflarını çekerken, öyle bir an geldi ki boğazımda bir şeylerin düğümlendiğini hissettim.

Arka patileri felçli bir kedi su kabından su içmeye gelmişti. Bir anda su içmekte olan diğerleri kenara çekilip sıralarını ona verdiler. Sabırla beklediler onun içip gitmesini.

Funda kayboldu ortadan ve kucağında bir bacağı olmayan ön patisinde serum vermek için takılmış bir aparat olan bir kediyle geri geldi:

"Bak, bu son gelen. Isınmak için arabanın kaputunun altına girmiş. Motor çalıştırılınca da vücudunun bir kısmı parçalanmış. Tesadüfen veterinerde gördüm. Uyutacaklardı. İzin vermedim ve aldım. Bir bacağını kaybetti ama yaraları hızla kapanıyor. Çok mutlu burada" dedi, sevgiyle öperek kediyi.

Gözleri görmeyen o kadar çok kedi vardı ki ortalıkta. Felçliler, ön ya da arka patileri olmayanlar. Yani sokakta yaşayamayacak onlarca kedi. Tek dertleri sevilmek gibi görünüyordu. Elimi bulup yanaklarını, başlarını sürtüyorlardı. Benim de canım fena halde yanıyordu.

Onlarca filmden yüzlerce kediye.

Yüz altmış yedi kedi. Hepsinin ismi var ve onlarca kara kediden, onlarca tekirden hiç birinin adını birbirine karıştırmıyor Funda. Hepsi birer birer kucağından geçti ve özelliklerini anlattı tek tek.

"Bu insan gibi iki patisiyle boynuna sarılır."

"Şu var ya, kucağıma alır almaz saçlarımı yalamaya başlar."

Soluklandığı bir anda artık gitmem gerektiğini söyledim.

Birlikte çıktık dışarı. Biz yola düştüğümüzde, o da yemek saati gelmiş köpekleri toplamak için caddeye doğru yürüdü gitti.