Atın gerçekten çok güzelmiş Ali

Ümran Davran - 10 Ocak 2008   t?m yaz?lar?

---

Merhaba sevgili Ali;

Az önce bir fotograf izledim uzun uzun. Sen yollamıştın, hani şu evin yanındaki uyduruk garaja çekilip, üstü de kocaman bir kilimle örtülmüş aracın fotografı. Üstüne hikâyeler yazıp ne çok gülmüştük.

Zaten hep gülerdik yaşam adlı sirkte izlediklerimizi paylaşırken. Ağunu içine akıttığını bilirdim ama. Ben de akıtmıştım çünkü, benzer zorluklarla dalgamı geçerken. Benim de göğsümdeki kocaman diş arada sızım sızım sızlardı.

Komşu ilçelerde benzer mahallelerde büyümüştük. Komşu liselerde okumuştuk birbirimizden habersiz. Birbirimizden haberimiz olduğunda sen Almanya'daydın. Gece gündüz soluksuz takside çalışıyordun ve dünyanın en tembel kedisi olan Zeytin'i yalayarak ona yalanmayı öğretmeye uğraşıyordun. Zeytin'den ayrılmak zorunda kaldığını anlattığında ilk kez -belki de son kez- buruktu sesin. Öldüğünü söylediğinde bile o kadar buruk değildi.

Sana anneannemden kalan tek şey olan bakır, kalaylı kevgiri anlattıydım hani. Hani her doğum günümde elime alıp üstünde kalanlara baktığım. Bir benim gördüğüm. Ne çok gülmüştün, "ben bu göbekle istesem de elenemem zaten, "diyerek.

yoksun'luk yoksulluktu
yoksun'luktu üşüten
yoksa ne kışlar görmüştük
üşümemiştik

Ölmeden birkaç gün önce aradığındaki sesinle hatırlayacağım hep seni ve anlattıklarınla. Belki de ilk defa bir şeylere kırılmışlıklarına dair uzun uzun cümleler kurmuştun. Meğer o göğsündeki kocaman diş kırılmış da senin de benim de haberimiz yokmuş.

Bir söz kalmış aklımda eski okumalardan: "O güzel insanlar o güzel atlara binip gittiler" .

Sen de gittin alıp başını güzel insan. Ve atın gerçekten de çok güzelmiş.