Kuş tüyü Vicdan

İlker Gökçen - 22 Temmuz 2008   t?m yaz?lar?

---

Önce zayıf ve arka ayağı sakat olan tekir atladı çöpten. Arkadan koca kafalı sarman geldi. Sarman'ı iki yıldır tanıyorum ama bu tekir yeni düşmüş olmalı.

Sürüdüğü arka ayağına ve çelimsiz haline bakılırsa durumu iç açıcı değil. Arabadan çıkardığım kuru mamaları yolun kenarındaki duvarın içine döküyorum. İnsanlardan uzak durma eğitimi aldıkları halde ikisi de yamacımda bitiyor. Zaten son çaresi kalan kediler insanlardan korkmazlar. Ölümden öte köy mü var?

Başörtülü, elinde pazar arabası olan kadın yanıma kadar yaklaşıyor. Herhalde "iyi yapıyorsun evladım "diyecek diye geçiriyorum içimden. Avazı çıktığı kadar "bu mendeburları sen mi besliyorsun?" diyor.

Önce aklıma bir ünlem işareti düşüyor, sonra kafama kadar bir kızartı yükseliyor içimden.

"Bunlar kuru mama, sokakta zararı olmaz" demem kadına kâfi gelmiyor.

"Döndüğümde bunları burada görürsem süpüreceğim ona göre" deyip bağıra çağıra gidiyor.

Kadından cesaret aldığından mı? Yoksa sırasını mı beklediği için mi? Bilinmez köşedeki marketin sahibi, kıpırdana kıpırdana bana sesleniyor:

"Kardeşim! Koymayın bunlara yiyecek, sonra ayrılmıyorlar buradan. Müşteri, komşu istemiyor başka yere gidin yahu!"

Arabayla dönerken düşünüyorum. Vicdan bazılarında işleyen bazılarında işlemeyen; kimi insanda olan kimi insanda ise doğuştan olmayan bir organ mı? Büyük bir kısmı dinsiz, belli bir yüzdesi dine inanmayan milletlerde bile yardımlaşma, acıma, sosyal sorumluluk en yüksek oranlarda iken acaba kendisine en son din gelmiş, sabah akşam birbirine Allah'la beddua eden bu toplumda vicdan neden özürlü?

Kendi kedimizden, kendi çocuğumuzdan, karımızdan, kocamıızdan başkasını dert etmeyişimiz, yanan ormanlara baka baka sigara içişimiz; tinercileri kabullenişimiz, kapkaççıları gazetelere çıkan meşhurlardan sayışımız vicdan özürlü oluşumuzdan mı?

Kendi ölçeğindeki ülkelere göre en az yardımlaşma kuruluşu olan, en az Sivil toplum kuruluşu olan, mağdurlar için en az proje geliştiren ülkelerden biriyiz. Sokak hayvanlarını Panter Emel'e, Terör'ü köylü çocuklarına, Hırsızları ve tinercileri bıyığı yeni terlemiş polislere bırakışımız; yanan orman ancak kendi tavuğumuzun kendi koyunumuzun kuyruğunu yakacak hale gelince feryat edişimiz neyle ilgili?

Milan Kundera "vicdan, kendimizden daha zayıf olanları anlamak için var" derken "bu vicdan da ne işe yarar bre?" diyen Türklere cevap vermiş oluyor. Hakimleri cüzdanıyla vicdanı arasına sıkışmış, yöneticileri ihaleler ile vicdanı arasına sıkışmış, toplumu arzularıyla vicdanı arasına sıkışmış bir ülke olmak; Vicdan konusunda sınıfta kaldığımızın göstergesidir.

Ben de ölme, öldürülme olmasın istiyorum. En kutsal emirin "yaşatacaksın" olduğuna inananlardanım. Kimsenin dönüp bakmadığı kaç yaralı kedi, köpek için kendimi parçalayışım belki de bundan.

Ama daha önemli bir soruyu sormalıyız aynada kendimize. Neden? 12.000 Anadolu çocuğu bu ülke için ölürken, bunların içinde bir tane bile general çocuğu yoktu? İşadamı çocuğu, Bakan çocuğu, Vali torunu yoktu? Oraya giden çocukları seçenler böyle bir adaletsiz sistemle onları yollarken Vicdan neredeydi? Savaşa hayır! Peki, size silahını doğrultmuş olanlara karşı savaşırken adaletli olmak daha temel bir anlayış değil mi?

Darbeyi alkışlayan, faşist sivilleri alkışlayan, zorbaları alkışlayan bu halkın vicdanı neresinde? Bizim güvenlikli sitelerde oturup, siyah camlı arabalarla gezmemiz; savaşa karşı olmamız, sokak hayvanlarına karşı olmamız, Avrupa Birliği'ni istememiz daha iyi bir ülke için yeterli değil sanırım. İşyerinde çalışanları ezen, Apartmanda komşularını ezen, eline fırsat geçtiğinde ortalığı kırıp geçiren insanlar bizim kavmimizden değil sanırım!

Sorun çözme yeteneğini kaybetmiş bir ülke haline geldiğimizde, ellerimizin ve vicdanımızın temiz olması yetmeyecektir. Ancak kuş tüyü bir yastık gibi o vicdana sarılıp yatabiliriz, eğer uyku tutarsa.