Bugün de akşam oldu

Alper Uzun - 19 Haziran 2012   t?m yaz?lar?

---

Usulca omuzuna dokunarak, sordum: "Aslında hiç de 91 yaşında hissetmiyorsunuz di mi? İçinizdeki genç kadın hâlâ yirmibeşlerinde belki daha da genç ve siz de kesinlikle 90'larınızda değilsiniz di mi?"

İşte bu soru sanki çok gizli bir bilginin varlığından benim de haberim olduğunun işareti gibiydi. Bu sözler ağzımdan çıkmadan öncesine kadar sakin ve durgun konuşan bu yaşlı kadın, birden gözlerini daha da fazla açarak, "evet evet aynen öyle!" diye heyecanla yükseltti sesini.

İçim bir tuhaf olmuştu. Bunun bilinmesine o kadar mutlu olmuştu ki, hemen yanında duran damadına da dönerek "bak bu çocuk çok haklı aynen öyle dediği gibi" deyivermişti. Sonrasındaki muhabbetimiz ise daha da renklenmişti. 91 yaşındaki o kadından artık eser yoktu.

Düşününce fark ettiğim bir durum var, o da yaşlı insanlarla ve çocuklarla hakikaten çok iyi anlaşıyor oluşum. Bu biraz sabırlı olmamdan, biraz empati yapmanın ucunu fazla kaçırmam ve bir de meslekî deneyimlerden geliyor diye düşünüyorum.

Yaşlılık ve çocukluk iki zıt kutup olmasına rağmen benzerlikleri bir hayli fazla. Yok yok, "ikisinde de insan bakıma muhtaç" filân yorumlarına girmeyeceğim. Benim anlatmak istediğim şeyler bambaşka. Daha çok hayata dair. Hani "bir varmış bir yokmuş" kabilinden yaşanan hayatlarımıza dair. Sonsuz zamanın bekçileri gibi, hiç gelmeyeceğini, düşündüğümüz anlara ve değer bilmememize dair.

- "Kabul etmesini bileceksin. Yaşlanmak da hayatın bir parçası." demişti bir yakınım.

- "Evet hayatın bir parçası ama kabul etmek ise çok ayrı bir durum." diye cevap vermiştim.

Yaşınız ilerledikçe her geçen günün ardından biraz daha yavaşlayan, eksilen bedenlerimizin farkına ancak yıllar araya büyük farkı koyduğunda varabiliyoruz. "Bugün de akşam oldu." derken büyük babam, ben "ama yarın da yeni gün olacak" diye cevap veriyordum içimden.

"Bugün de akşam oldu" yaklaşımı aslında epey moral bozucu bir durumdu. Bunu ileriki yıllarda da pek kabullenmedim Sanki umutsuzluk aşılıyordu. Halbuki durum tespitiydi. Geçen zamanın farkına varılmasıydı.

Yine de sevemedim. Ben hep "yarın da yeni gün olacak" diye yaşamaya özen gösterdim. Umutsuz yaşanmaz ki.

Bedenlerimizin adeta bizi giysi gibi sardığı bu hayatta, kıymetini hiç bilmememiz ve ancak yaşın ilerlemesi sonucu ya da bir takım talihsiz kazalar, hastalıklar sonucu bedenlerimizin ne denli önemli olduğu fark etmemiz ise pek bir acıklı durum. Fiziki değişimler başladıkça ve bu değişimler sadece sağlık problemleri ile değil, her aynanın karşısına geçişimizde, her vesikalık fotograf çektirmemizde yüzümüze bir tokat gibi vuruldukça farkına varıyoruz. Bu farkına varış iyi de ama geçici oluyorsa kısa zamanda hayatın o meşhur koşturmacası içinde yine kaybolup gidiyorsa o da yazık. Sağlıklı yaşadığımız her günü bir hediye olarak görebilmek ise epey bir olgunluk istiyor.

Yaşlanmak ise çok tuhaf bir durum. Doğal diyoruz ve kabulleniyoruz, halbuki tıpkı yazının başında sözünü ettiğim 91 yaşındaki teyze gibi iç dünyamızda ya da kalbimizin ve aklımızın derinliklerinde hiç de o kadar ileri yaşta olduğumuza inanmıyoruz.

Belki de şu karşıdaki sokaktan biraz önce geçen kızdan çok daha güzel ve alımlıydı o teyze. Ama bize göre o teyze ya da diğer yaşlı insanlar hiç bir zaman genç olmadılar. Yaşlı doğmuşlardı, bastonları ve iyi görmeyen gözleriyle bu dünyaya gelmişlerdi.

Bedenlerimizin farkına varmamamız epey düşündürücü bir durum, hani arabamızın yağını suyunu her 3000 km'de bir, özenle kontrol ederken ve itinayla üzerinde çizik, göçük oluşmuş mu diye takıntılı bir şekilde etrafında tur atarken, park edip de eve çıkınca her fren sesiyle pencereden kafamızı uzatıp "ulen benim araba mı yoksa?" şeklinde titreyen endişelerimizle bakarken, söz konusu bedenimiz olduğunda arabamızın yağ değiştirme zamanını bildiğimiz kadar bile bilmiyoruz kanımızdaki kolesterol seviyemizi. Zararını bizzat görmeden ne yediğimiz, ne de içtiğimiz umurumuzda. Sanki bize lutfedilmiş de verilmiş her şey, buna bu beden de dahil.

Yaşlılığın gelmesi kaçınılmaz olsa da hızı çoğu zaman bize kalıyor. Beyaz atlı prensini bekleyen genç kızlar gibi hayal ediyoruz yaşlılığı. O yaşlanmış olmaya inanamama duygusunun daha gençken farkına varabilsek belki de daha mutlu yaşayacağız. Bugünün de akşam olacağını bilsek ve ertesi günün umutlarını içimizde tutarak yaşayabilsek belki de dünya bu yazıdaki dilekler kadar ütopik olacak.

Ama neyse, biz yine boş verelim. Tek atımlık hayatlarımızı hem kendimize karşı ve de birbirimize karşı umursuzca harcayalım. Sonra yaşlanınca farkına varırız nasıl olsa.