Bizim üstümüze de yağmur yağsın

Ümran Davran - 30 Kasım 2004   t?m yaz?lar?

---

Şirketten çıkana kadar her şey normaldi.

Hafif bir kahvaltıyla orucumu açmış, çayımı sigaramı da içmiştim ardından. Kalan işleri de toparlamış ve Emre'nin telefonla, "İş çıkışı alabilir misin?" dediği kitabı aramak işin dışarı çıkmıştım.

Sokağa adım atar atmaz başladı kâbus.

Caddede her tarafa asılmış dev ekran televizyonlarda akşam haberleri yayınlanıyordu:

"… Amerika, Felluce'de tamamen sivilleri hedef alan ve sizlerin haberlerde gördüğünüzden çok daha şiddetli bir intikam savaşı yürütüyor. Amerikalılar sadece kentin batı bölgesinde hakim. Orayı da saldırıların ilk günü ele geçirdiler. Cavlan, En-Nezar, eş-Şüheda ve Endüstri bölgelerine giremediler. Ele geçirdikleri bölgedeki bütün evleri, apartmanları ve camileri havaya uçurdular. Kayıpların yüzde 90'ından fazlasını siviller oluşturuyor."

Yüzlerce insan üstüme doğru gelmeye başladı. Bir o kadarı da beni önüne katarak sürüklüyordu. Kocaman bir hapishane avlusundaydık ve volta atıyorduk sanki. Gerçi "racon" a uymuyordu kimse, birbirlerinin "volta" larını kesip duruyorlardı, ama bu kalabalıkta normaldi herhalde. Ellerinde tespih de yoktu ve kahkahalarla gülüyorlardı.

Televizyonlarla kalabalığın sesi birbirine karışıyordu:

"… Ölenlerin cesetleri toplu mezarlara gömülüyor. Amerika'nın ve sözde Irak ordusunun kayıpları, açıkladıklarından kat kat fazla. Bu nedenle Medyanın Felluce'ye girmesine izin vermiyorlar. "Allavi askerleri" ele geçirilen bölgede yağma yapıyor. Taşıyabildikleri her şeyi alıp arabalara Yükleyip Felluce dışına çıkardılar."

Lokantalar tıka basa doluydu. Besmeleler, duâlar eşliğinde hâlâ yemek yiyordu insanlar. Onlar da gülüyordu. Camın hemen kenarında oturan adama ilişti gözüm bir an; tabağındaki eti kesmeye çalışıyordu bıçakla. Kesti ve ağzına attı lokmayı. Biraz çiğnedikten sonra ağzından çıkardığı "şey" i masanın ortasındaki tabağa bıraktı. Tabakta kurşun doluydu. Herkes gülüyor söylüyor ve yiyordu. Sürüklenmemek için lokantanın önündeki aydınlatma direğine yapışmıştım. Diğer masalar baktım tek tek. İnsan parçaları taşıyordu önlerindeki tabaklardan. Her masada bir kurşun kabı vardı ve ağzına kadar doluydu hepsi.

"… Harabeye dönen kentte trajedi yaşanıyor. Sokaklarda çok sayıda ceset var. Köpekler cesetleri yiyor. Dün ve önceki gün ABD keskin nişancıları tarafından öldürülen çocukların cesetleri hâlâ sokakta. Köpekler tarafından oradan oraya sürükleniyorlar. Ne aileleri ne de direnişçiler, keskin nişancılar nedeniyle cesetleri toplayamıyor. Amerikan güçleri binaları içindekilerle birlikte ateşe veriyor…"

Bağırıyordum ama kendim bile duymuyordum sesimi. Kalabalık daha çok gülüyordu. Ellerindeki torbalarda cesetler taşıyorlardı. Torbalardan sızan kan kaldırımdan oluk oluk akıyordu. Üstüne basıp geçiyorlardı.

Görmemek için ellerimle yüzümü kapattığım an yeniden önlerine kattılar beni. Kalabalıkla birlikte bir giyim mağazasına sürüklendim. İçerisi kalabalıktan sıcaktı; yapış yapış olduğumu hissettim bir anda. Askılardaki giysiler havada uçuşuyor, kapanın elinde kalıyor, bazıları çekiştirilmekten lime lime oluyor ama kalabalıktan yere düşemiyordu. Bu hengâmeden en fazla nasibini alan çocuklardı. Yere düşen kayboluyor, üstüne basıp geçiyorlardı.

"… Amerikan keskin nişancıları, kentin batı kesimindeki Tartar Caddesi'nde ve Fırat Nehri kıyısındaki yüksek binalarda yedi noktada pozisyon aldı. Onlarca keskin nişancı içme suyu ve yiyecek temin etmek için dışarı çıkan herkese ateş açıyor. Sokaklarda parçalanmış cesetler var. İnsanlar yakınlarını toprağa veremiyor. Bazıları keskin nişancılar nedeniyle cesetleri evlerinin içine gömüyor."

İçeride sağa sola savrulurken gözüme ilişen kasayla vitrin camı arasındaki açıklığa atıverdim kendimi bir anda. Derin bir soluk aldım. Yaşadığımın ne olduğunu anlamaya çalıştım. Rüyâ ya da kâbus olamazdı, ezilen ayaklarım hâlâ acıyordu çünkü. Anlaşılmaz uğultunun arasından televizyonun sesi duyuluyordu:

"… Felluce'den kaçan mültecilerin El Amiriye'deki kampının güvenliğinden sorumlu olan 60 yaşındaki Ebu Leys'in İslam-Online adlı haber sitesine yazdığı ifade aynen şöyle: Saldırının üçüncü günü Amerikan uçakları birkaç kez Felluce'ye kimyasal silah ve toz attılar. Ancak Allah'ın takdiri yağmur başladı ve bu zehirleri etkisiz hale getirdi. Bağdat'taki doktorlar, Felluce'den yaralı gelip ölenlerin bedenlerinde kimyasal silah izleri olduğunu belirterek, bütün dünyayı bunu görmeye çağırdılar. Haberlerimiz şimdilik bu kadar sayın izleyiciler. Tüm İslâm âleminin yarın başlayacak olan mübarek ramazan bayramını kutlarız. On dokuz ana haber bülteninde görüşmek üzere hoşçakalın."

Artık boşanmıştım göz yaşlarımı tutamıyordum. "Yağmur yağsın" dedim, "Bizim üstümüze de yağmur yağsın."

Yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın Yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın Yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın Yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın Yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın yağmur yağsın…

Yağmadı.