Derkenar ne için var?

Seyit Balkuv - 14 Mart 2008   t?m yaz?lar?

---

Seyit'in ilk mektubu:

Merhaba Necdet…

Bizim ufaklık hastalandı, evden çıkamıyoruz, sana sarayım, biraz havadan sudan yazayım, bir merhaba demiş olayım dedim.

Derkenar'a her gün en az bir kez giriyorum, biraz takılıyorum. Artık eskisine göre daha az güncellense de özgünlüğünden bir şey kaybetmedi. Eminim diğer ziyaretçileri de etkiliyor, düşündürüyor, onlarda yeni ufuklar açıyordur.

Bir de neyi merak ediyorum biliyor musun? Sen uzun bir süre gazetecilik camiasının içinde bulundun, kendince şöhret oldun. Bu dönem içinde, hatta halen, bazı meslektaşlarının sana kıl olduğunu biliyoruz. Ama mutlaka seni takdir eden seven arkadaşların da olmuştur. Ve mutlaka onların bir kısmı şu an halen bir yerlerde bir şeyler karalıyordur. Veya seni önceden çok fazla tanımasa da sonradan Derkenar 'da tanıyan okuyan, en azından, insan hakları, hayvan hakları, demokrasi, çok seslilik falan gibi konularda sana yakın düşünen, bir kısmını televizyonda da gördüğümüz köşe yazarları, yazarlar vardır.

Onların bazılarının yazıları Derkenar'da link olarak veriliyor. Merak ettiğim, onlar niye bir gün olsun Derkenar'dan bahsetmezler? Gerçekten farkında mı değiller? Gün geliyor ne basit konuları bile haber yapıyorlar. Kâr amacı gütmemesine rağmen bunca emek harcanıyor olması en azından bir marjinallik olarak neden küçücük bir haber olamıyor gazetelerinde? Ya da oluyor da ben mi kaçırıyorum?

Neyse, gelelim benim maruzatıma. Hatırlarsın, bir süre önce bir blog açmıştım. Kendi çapımda bir şeyler karalıyorum. Bazen beğeniyorum yazdıklarımı. Bazen beğenmiyorum; bakıyorum çok didaktik, çok bilmiş olmuş, boyumu aşan lâflar etmişim veya üslup eksikliği var falan. O zaman aklıma Mevlâna'nın o harika sözü geliyor:

"Dünyada insanları bilgece tartışmalardan daha çok hiç bir şey ayıramaz. Ve dünya da hiç bir şey raks ve müzik kadar insanların birliğini sağlayamaz."

Zaten çok sık güncelleyemiyorum, güncellesem de tıklayan eden yok zaten. Ama olsun, hiç gamlanmıyorum, blogculuk hoşuma gidiyor. Ahmet Büke bir aralar, "yapamam edemem demeyin dökün içinizi, karalayın bir şeyler rahatlayın" gibi bir şeyler demişti. Haklıymış gerçekten de. Belki bir gün gazım kaçar bırakırım ama yakın zamanda vazgeçeceğimi zannetmiyorum. Daha önceleri bir iki cılız denemelerim dışında böyle meraklarım yoktu. Sağolsun, Derkenar olmasaydı yapacağım da yoktu muhtemelen.

Öyle bir şeyler karalayınca bazen aklıma geliyor, yahu diyorum acaba kuş uçmaz kervan geçmez kendi blogumda yayınlamak yerine Derkenar'a mı göndersem? Fakat bir karara varamıyorum; gönderip göndermemek arasında gidip geliyorum. İçimdeki "gönderme" diyen ses şöyle diyor:

Neden gönderiyorsun? Necdet Şen'in karizmasıyla haz avına mı çıkıyorsun?

Adamın bir alay işi vardır. Neden ıvır zıvır yazılarınla adamın kafasını şişiriyorsun?

Yazılacak her şey fazlasıyla yazılıyor zaten. Senin çapın belli, kendi blogunda takıl. Yazını 2 yerine 22 kişi okusa başın göğe mi erecek?

Adam bir taraftan yazını beğenmeyecek, bir taraftan kabalık olmaması için hayır diyemeyecek, zor durumda kalacak.

"Gönder" diyen ses ise şöyle diyor:

Her gün girdiğin, faydasını gördüğün bir çalışmaya sen de bir taş olsun koymayacak mısın?

Derkenar kâr amacı gütmüyor ve katılım bekliyor.

Herkes senin gibi düşünürse site nasıl zenginleşecek nasıl çeşitlenecek?

Çok kişi okusun, fena mı yav?

Elimden geldiği kadar samimi yazmaya çalıştım. Senin oradan durum nasıl görünüyor? Sen de samimiyetle söylersen çok sevinirim.

İyilikler kolaylıklar olsun.

Seyit - 10 Mart 2008

* * *

Necdet'in yanıtı:

Merhaba Seyit…

Yazını çok beğendim. Çok zor bir konuyu gayet başarılı bir biçimde özetlemişsin. İstediğin an Yazar Formu'nu kullanarak Derkenar'a ekleyebilirsin. Zaten Derkenar yazarısın, yazıların da gayet güzel. Ben şahsen yazılarını yayınlamaktan zevk ve gurur duyarım.

Yalnız, yazıların hem blogda hem de Derkenar'da olursa, Google ve diğer arama motorları, Derkenar'daki içeriği "arak" olarak damgalar ve arama sonuçlarında arka sıralara atarlar. Hem orada hem burada olmamaları gerekiyor yani.

Mektubunun 2. Paragrafında sorduğun soru ("Neden görmezlikten geliyorlar?" sorusu) maalesef zurnanın tam da zırt dediği yer.

Hatırlıyor musun, bu sitenin ilk zamanlarında sen bana "siteyi ücretli yapmam" konusunda telkinde bulunmuştun. Ben de "bedavasını bile okumaya yanaşmayan insanlar paralı olanını neden okusun?" diye yanıtlamıştım.

Buna rağmen, bu aralar, mevsimden midir bilmem, biraz sıkkınım. Durup durup "zaten yapılanı takdir eden pek kimse yok, tek kuruş kazandırmayan, bir de üstüne üstlük zamanımı ve kısıtlı bütçemi çarçur eden bu işi neden yapıyorum?" diye sorgulayıp duruyorum kendimi. Sevgilimin buna cevabı "sen bu siteye aşıksın da ondan" oluyor. O böyle bir kumayla yaşamaya alıştı artık, ama ben feci şekilde "şimdi bana kaybolan yıllarımı verseler" duygusu içindeyim.

Gerçi nedenini sen zaten tahmin etmişsin, ama ben gene de bir gözlemimi aktarayım…

Dedim ama, "şunu da ekleyeyim bunu da" derken, bi baktım, "gözlemler" destan uzunluğunda olmuş. Senin yazılarının arasına bu kadar uzun bir parantez açmak ayıp kaçar korkusuyla o bölümü kendi imzamla ayrı bir yazı olarak yayına koydum. Bakiyesini okumak isteyenler, şuradan buyurabilir: "Suya Yazılan Yazı"

Necdet - 10 Mart 2008

Seyit'in ikinci Mektubu:

Merhabalar…

İyi bir şeyler yazacağını bekliyordum ama, bu kadarını değil. Övgülerin için teşekkürler, eksik olma. Yazıyı önce benim blogdan uçurdum, sonra otuz defa okuyup verdiğin linke girdim. Yine hatalar olduğuna kalıbımı basarım. Şu imlâ ile aram düzelemedi gitti.

Derkenar'la ilişkin tam aşk olmuş gerçekten. Hani kızı seversin, seni süründürür, kapris yapar, ömrünü tüketir, hatta aldatır da bir türlü bırakamazsın; aşıksındır çünkü. Öyle bir şey çağrıştırdı bende. Yaşadığın sıkıntıları, hayal kırıklıklarını, yalnızlık duygusunu kendimce anlıyorum. Ama bir tavsiye vermek haddime düşmez tabii. Tıpkı başkasının aşkına tavsiye verilemeyeceği gibi:)

Bir tek şey söyleyeyim, roman olsun, çizgi roman olsun veya ikisinin karışımı olsun, ben gerçekten bir kitabın çıkar diye bekliyordum. Ama bakıyorum, Derkenar da harika oldu. Kesinlikle katılıyorum: Ne kadar övünsen azdır. Babam iki şey hakkında seçim yapma durumunda olanlara, "hiç şüphen olmasın yanlış tercih yapacaksın" derdi. Yani aklın her zaman diğer tarafta kalacaktır anlamında.

Ben hesapta bilgisayarcıyım ama bu tür scriptlerin ederi hakkında hiç fikrim yok. Türkiye'de para etmeyecektir yüzde doksan. Dış dünyayı bilemiyorum. Ben pek riski seven biri değilim, bu yüzden insan en iyi bildiği işi yapmalı, bilmediği maceraya girmemeli, çünkü o macerayı yapan (veya yaptığını iddia eden) bir alay insan var zaten diye düşünürüm. Yani demek istediğim, sitenin alt yapısı da kusursuz ama (kitaplar ve site olarak) içerik daha kıymetli bence. Para da bir parametre, onu baş tacı yapmak doğru değil ama yok saymak da pek mümkün olmuyor.

Neyse, geç oldu zırvalıyorum.

Rüya tabirinden falan anlamam, merakım da yoktur ve belki biraz tuhaf kaçacak ama bence çok güzel bir rüya görmüşsün. Bu aralar Krishnamurti'yi okuyorum. "Yaşam ve Ölüm Üzerine" diye bir kitabı var. Hep aklımda, Derkenar için bir özet çıkarayım diyorum elim değmiyor.

"Ölüm süreklilik halinin sona erişidir" diyor. "İnsanlar ölümü anlamak için her gün ölüm deneyimi yaşamalı, yapmaya alışık oldukları şeyleri bırakıvermelidir. Ama öyle çatışmayla, aklı bıraktığı şeyde kalarak değil, o isteğin kendi kendine yok oluşunu izleyerek; tıpkı ölüm gibi" diyor. "Ölüm anlaşılmadan yaşam anlaşılmaz, hatta sevgi bile anlaşılmaz. Fakat, insanlar tam tersine bir alay ölüm ötesi senaryolarla yaşamı sürekli hale getirmeye uğraşıyor, ölümün o muhteşem kapasitesini ıskalıyor" diyor. Ve her zaman ısrarla hatırlatıyor: "Sözlerimin ışıltısına kapılmayın, dediklerimi entellektüel seviyede anlamaya çalışmayın, olguyu idrak etmeye bakın."

Doksan küsür yaşında ölürken şöyle demiş: "Çok üzgünüm ama maalesef beni kimse tam olarak anlayamadı."

Ama yine de Allah gecinden versin diyelim tabii:)

"Bu mektubu da sitede yayınlamak isterim, iznin olursa" demişsin ya, mektubu yayınlamakla ilgili iznin lâfı bile olmaz; kırpabilir, düzeltebilir (kusura bakma) istediğin kadarını yayınlayabilirsin. Bir daha da sormazsın umarım, üst merci gibi izin veriyor olmak utandırıyor biraz:)

Bir defa daha sağol, eksik olma.

Seyit - 10 Mart 2008

Seyit'in üçüncü Mektubu:

Dün geç vakit atlamışım, bir şey daha söylemeden edemeyeceğim. Şu eşin, dostun yazılan şeylere ilgi duymama vakasıyla ben de karşılaştım (şimdi Pınar geldi, hop hop 'eşin' kısmını çıkar diyor). Sadece bana oluyor zannetmiştim, öyle değilmiş demek.

Bazı arkadaşlarım var, onların zaten okumasını beklemiyorum, kiminin yaşı genç, aklı bir karış havada, kimi zaten telefon elektrik faturasından başka bir şey okumuyor. Ama bazı arkadaşlarım var ki, bilgililer, kültürlüler beni de seviyorlar biliyorum, ben de onları seviyorum. Bir arada hoş sohbet ediyoruz, eğleniyoruz. Ama yazılanlara tamamen kayıtsızlar. Okumuyorum, bakmıyorum bile demiyorlar, tümüyle yok sayıyorlar. Sen çok emek harcıyorsun bu yüzden tepkili olmanı anlıyorum. Ben o kadar sitem etmiyorum, daha çok sebebini merak ediyorum. Bir gün sorup, öğrenince sana yazacağım.

"Bir medya kurumunda yazsam sözlerim kıymete biner yorumlanır, sitede yazınca pek kimse oralı olmuyor" diyorsun. Doğru bir saptama gerçekten ve şöyle bir basamak yukarıdan bakınca çok ilginç bir durum değil mi? Yani iyi olduğunun değerli olduğunun tek tescili bu gibi organizasyonlar içinde yer alıyor olman. Kapıdan çıktığın anda "görünmez adam" olmak çok tuhaf bir vaka gerçekten.

Geçen gün televizyon karşısında salak salak zaplarken Beyaz'ın programına takıldım. Bilirsin bir alay konuk, 30 saniyeden uzun sürmeyen konular, birbirinin sözünü kesmeler, itiş, kakış falan. Bu kez günümüz karikatüristlerini davet etmişler. Çoğunun kim olduğunu bilmiyorum, eskilerden bir kaç tanıdık sima var. Herkeste "bakın ben ne hazır cevap, ne espriliyim" diye bir ıkınma, birbirini boğma hali.

Bir ara Beyaz "karikatüristlerden çok şöhret çıkmıyor, bir Cem Yılmaz çıktı, acaba sebebi ne olabilir" falan diye sordu. Katılanların kapasiteleri zaten belli. Bir komedyenin ne kadar başarılı olursa olsun bu derece zengin olmasının ne kadar normal olduğu hakkında bir yorum beklemiyoruz veya insanların bir saat gülebilmek için neden küçük bir servet ödemekten çekinmediğinin analizini de beklemiyoruz. Fakat ne dediler biliyor musun?

"Bu onun kendi tercihidir, bizim tercihimiz bu yönde oldu. Belki gün olur biz de tercihimizi o yönde kullanır onun gibi oluruz" dediler. Hepsi de onayladı. Biri olsun kalkıp "masa başında karikatür çizmek başka şeydir, insanları tiyatroda güldürmek başka şeydir. Onun böyle bir yeteneği varmış, oysa bizim yok" diyemedi.

Ne zavallı bir durum, içimden onlara acımak geldi. İşte o adamların popüler olması medyaya bir şekilde kapağı atmış olmalarıymış demek. Bu durumda istediğin kadar zırvala kimse senin zavallılığını görmüyor. Kırmızı kart gördüğün anda, Nazım Hikmet olsan yok sayılacaksın demek ki, çok ilginç bir durum çok.

Tekrar teşekkürler, Yenge'ye selâmlar.

Seyit - 12 Mart 2008