Bir ben vardır bende benden içeri

Melih Özel - 2 Haziran 2012   t?m yaz?lar?

---

Hiç isim benzerliği nedeni ile bir başkası ile karıştırıldığınız oldu mu? Olmuştur mutlaka. Özellikle yaygın kullanılan bir ad (örneğin Mehmet) ve soyadına (örneğin Öztürk) sahipseniz, mutlaka bir şekilde, bir yerde karşınıza çıkmıştır bu benzerlik.

Ama neredeyse bir ömür diyebileceğiniz bir süre içerisinde, birisi ile karıştırıldığınız oldu mu?

Benim oldu.

Şanslıyız ki hep esprili, hoş karışıklıklar yaşadık. Bir kısmını paylaşayım istiyorum. "Bir kısmını" diyorum çünkü adlarımızın karıştığı kişi ile meslektaşız ve akranız. Aynı hastanede, aynı yıl, çok şükür ki farklı branşlarda ihtisasa başladık. Yirmi üç yıldır, kendimiz de dahil olmak üzere, birçok kişi tarafından birbirimizle karıştırılıyoruz. Hepsini hem hatırlamıyorum, hem de örnekler o kadar çok ki, yer yetmez.

Okuldan da tanıştığımız için, ihtisasa başladığımız ilk zamanlarda dikkat çekecek bir karışıklık olmadı. Sadece pek çok kişi tarafından "Sizin sadece adlarınız aynı değil, aynı zamanda birbirinize de benziyorsunuz" şeklinde hükümler veriliyor, arkasından da "ehi, hi hi, he he…" filân diye sinir sinir gülünüyordu. Bunun nedeni, ikimizin de saçlarının dökülüyor olmasıydı (dökülüyor filân değil eni konu kel olmuştuk daha o yıllarda).

Hatırladığım ilk karışıklık birlikte bir acil nöbeti tuttuğumuzda ortaya çıktı. O cerrahî branştan (göz), ben de dâhili branştan (iç hastalıkları) nöbetçiydik. Nöbete başladık. Sabah her şey sakin gidiyor. Acil servis, genellikle mesai sonrasında kalabalıklaşır. Bir ara hademe arkadaşlardan birisi geldi:

"Hocam, buyur gazeteni. Bu da açman, simit kalmamış" diye paketi ve para üstünü verdi. Birkaç saniye birbirimize boş boş baktık. Ben ne olduğunu anlamaya çalışırken, sanırım o da suratımdaki şapşal ifadenin nedenini anlamaya çalışıyordu.

"İstedin ya hocam…" diyecek oldu, sonra ikimiz birden karışıklığı anladık, gülüştük.

Ama durum biraz sonra iyice karıştı. Adaşımın istediği tetkiklerin sonuçlarını bana getirenler mi ararsınız, cerrahî müdahaleyi bana, miyokard infarktüsünü ona muayene ettirmeye çalışanları mı? Neler neler! Epey bir espri malzemesi elde ederek bitirdik nöbeti.

* * *

Bir gün asansörde aşağı iniyorum. Bir alt katta hastane personelinden bir arkadaş bindi. Bir gözü bantlı. Beni görünce: "Hah hocam, ben de size geliyordum" dedi. Güldüm, "Adaşıma söyle öbür gözünü de ameliyat etsin" dedim.

Bu tür küçük karışıklıklar hep olurken, hem şans, hem de kader, karıştırılmamız için elinden geleni yapıyordu. Örneğin bir dönem benim dahilî telefonumun numarası 2457, onunki 2458 idi.

Örneğin beni arayan birisi, telefonum meşgulse, "bir sonraki numara da nasıl olsa aynı kliniğe aittir" diğer numarayı çeviriyor ve telefona çıkan şahıs "Buyrun, ben doktor Melih" diye kendini tanıtınca başlıyordu benimle ilgili derdini anlatmaya. Arkadaş dinliyorsun filân da, ee bazen iş - güç oluyor, konu uzuyor. Sözünü kessen bir türlü, kesmesen aynı lâfı bir daha anlatmak zorunda kalacaklar.

Bazen şöyle yapıyordum. Beni gözcü Melih sanan kişinin kim olduğunu not ediyor, anlattığı konu acil ve sağlıkla ilgili filân değilse, dinleyip "hım, hı hı, tamam" filân diyor, sonra da Melih'i arayıp, "Adaş, filânca aradı, şöyle şöyle dedi" deyip vaziyeti idare ediyordum. Adaşım da aynı şeyi yapar olmuştu.

"Kaderin katkısı ne peki?" diyecek olursanız. O da ilginç. İhtisasımızın ilk yılının sonunda ikimiz de evlenmeye karar verdik. Nişanlandık. Arkadaş bu kadar mı olur?

Eşlerimizin adları arasında sadece bir harf fark var.

O sıra hastane yönetimi ikimizi birden, geçici görevle bir başka şehre gönderdi. Aynı misafirhanede aynı odayı paylaşıyoruz. Cep telefonu çağı henüz başlamamış. Akşam gelince resepsiyona soruyoruz "Arayan, soran var mı?" diye. "Doktor Melih beyi bir hanım aradı. Ama Yelda mıydı, Selda'mıydı tam anlayamadım. Aramanızı istedi" diye çok kibar iletiyorlar notu.

Abi, hangisi, hangimizi aradı yahu?

Odamızda bir de öğretmen var bizle birlikte kalan. Adamcağız kafayı yiyecek. Adaşımla bir akşam yemeğe gittik. Döndüğümüzde gülmekten yerlere yatıyor. Biz yokken ağabeyim aramış. Odayı bağlamışlar. Sohbet öldürücü olmuş tabii. 'Melih ile görüşecektim', 'İki Melih var, hangisi ile?', 'Doktor benim aradığım', 'Valla ikisi de doktor…', 'Benim aradığımın saçları biraz şey…', 'İkisi de öyle de…'

Sohbet bu minvâl üzere giderken, birisi "ulan, bu herif benimle dalga mı geçiyor" diye, diğeri de "ya, adam dalga geçiyorum zannedecek şimdi" diye epey bir terlemişler. Sonunda "dahiliyeci olan mı, gözcü olan mı" gibi, biraz daha özgün arama kriterleri dahil edilince konuşmaya, sorun çözülmüş.

* * *

Zaman geçtikçe, sıradan karıştırmalar rutine bindi. Bazen ben onu arıyorum "Abi, enişten aradı, bir hayli sitem etti. Ara da hatırını sor" diyorum; yahut o arıyor, "Öğleden sonraki hasta gelmeyecekmiş, randevu iptal" diyor. Normalmiş gibi yaşıyoruz.

Bu arada bunları anlattığımız kişilerin de bazıları inanıyor, bazıları "Amma attılar ha" diye düşünüyorlar, bazıları da "Siz bunu mahsus yapıyorsunuz oğlum, başka türlü olmaz" diyorlar.

Buna neden olan hikâye de hepi topu ikimizin de birbirimizden habersiz bir şekilde, aynı marka, aynı model ve aynı renk araba almış olmamız. Ne varsa bunda? Allah allah!

Adaşım bir ara bir yıllığına Amerika'ya gitti. Birkaç ay mahvoldum. Sürekli birilerine "Yok ben buradayım, gitmedim" diyorum ya da "Aa ne zaman geldiniz?" diyenlere Melih'in hâlâ ABD'de olduğunu söylüyorum.

Arkadaşım ABD'den döndü, ben de birkaç ay sonra Antalya'da bir kongreye gittim. Toplantı arasında kahve içiyoruz. Bir meslektaşla tanıştırıldım. Adımı ve çalıştığım hastaneyi söyleyince, "Ben geçen yıl ABD'deydim. Orada sizin hastaneden bir arkadaşla birlikte aynı yerdeydik. Onun da adı Melih. Size de çok benziyor…" şeklinde başlayınca anlatmaya, ben de benzerlikler ve karışıklıklarla ilgili detayları anlattım. Gülüştük, filân… Sonra birbirimize telefon numaralarımızı verdik. Ayrıldık.

Akşam üzeri tekrar karşılaştık bu dostumla. "Ya, bu kadar mı olur?" dedi. Öğleden sonra telefonu çalmış. Bakmış, "Dr. Melih" arıyor. Ben arıyorum zannıyla telefonu açmış. Arayan diğer Melih, ama o ben sanıyor. Melih kendisini tanıtmaya çalışıyor "hani beraber ABD'deydik ya…" çabası ile. O da ben arıyorum da, kafaya alıyorum sanıyor. "Abi, daha demin görüştük, yapma ya bu kadar da yemeyiz" diye. Durumun anlaşılması 10 dakika kadar sürmüş. Karışıklığın bu kadar çabuk gerçekleşmiş olmasına da "Pes valla!" dedi.

* * *

Bir gün, nasıl hastayım. Erken çıktım hastaneden. Arabada giderken, telefon çaldı. Açtım. Hastaneden bir arkadaşım. "Abi neredesin?" dedi. "Arabadayım, eve gidiyorum" dedim. Bir sessizlik oldu. "Ha…" dedi. "Hayırdır?" dedim. "Hanımı getirmiştim de" dedi "Senin odanın oradayız. Randevu vermiştin ya bu saate." Eyvah dedim, kendi kendime. Nasıl unuturum ya? "Hemen dönüyorum" dedim "kusura bakma lütfen."

Kapattık telefonu, dönecek bir yer ararken, birden şeytan dürttü. Melih'i aradım. "Adaş, Selim'in eşine randevu vermiş miydin?" dedim. "Evet, odama doğru gidiyorum, birazdan oradayım" dedi. Nasıl bir gülmek geldi bana. Aradım az önceki arkadaşı, "Şimdi seninle konuşurken, birazdan orada olacağım" dedim. O sırada Melih'i karşısında görünce o da anladı karışıklığı.

En son yaşadığımı da anlatıp kısa keseceğim. Bu kez başrolde ben varım. Yaşlar ilerledi. Artık yakın gözlüğü kullanma ihtiyacım oluyor. Otoparkta, arabadan Melih'i arayacağım. İki telefon kullanıyorum. Birisi iş, diğeri özel amaçlı. Birini çıkardım. Gözlüğüm yanımda yok. Zorlanarak numarasını buldum. Daha doğrusu bulduğumu sandım. Çevirdim.

Tam telefonu çalmaya başladığı sırada, benim diğer telefonum çalmaya başladı. Bir kulağımda Melih'i aradığım telefon var, diğerine de açtığım telefonu yaklaştırdım ve "Alo" dedim.

Sesimi diğer kulağımdaki telefonda duyduğumda, acı gerçeği, yani Melih'leri karıştırdığımı anlamıştım, ama iş işten geçmişti.

Hemen kendi ismimi sildim her iki telefon defterinden de.

* * *

Uyarıyorum, bu yazıyı yazan benim.